Wie A zegt moet B zeggen... Zoals ik vertelde in mijn vorige blogpost heb ik de stoute schoenen aangetrokken om een portret te maken van Paul de Munnik. Afgelopen vrijdag was het zo ver. Ik mag foto's maken van Paul achter zijn piano. Deze bronfoto's zullen dienen voor het portret.
We komen aan bij het theater in Middelburg, en ik sta buiten nog te wachten als ik Paul en Peter zie aankomen. We worden leuk ontvangen door de twee mannen en de spanning die ik de hele dag al beetje voelde ebt weg. We lopen naar binnen en nemen door wat de bedoeling is. Wat wil je precies doen is de vraag... en daar sta je dan.. ja wat wil je gaan doen. Op dat moment vliegen er duizenden verschillende gedachtes door je hoofd, creatieve gedachtes. Welke hoek pak ik, welk standpunt. Hoe is het licht op het podium. Zoveel keuzes die je mag maken en ook moet maken om tot een goed beeld te komen.
Ik verken het podium met mijn camera in mijn handen. Hoe is het licht, hoe staat de piano... waar kan ik wel lopen en waar niet. Ohja ik kijk nog even over de rand van het podium! Eén ding wat ik niet moet doen is te ver achteruitlopen want dan ligt ik op de stoelen in het theater.
Terwijl ik hier mee bezig ben staat opeens Paul voor mijn neus, door al mijn gedachtes en keuzes had ik hem niet zien aankomen. Ik schrik een beetje. Nu is het echt.
De rest van het moment verloopt als een slow motion film. Paul begint te spelen op zijn piano. Zet een lied in, en ik begin met het maken van foto's. Het gevoel is heerlijk, ik raak in een soort roes waarin ik me volledig kan focussen op het maken van foto's. Ik loop rond, ik kijk, observeer door mijn lenszoeker. En klik, de eerste foto... klik, de tweede... en dat herhaald zich keer op keer.
Drie nummers later is het klaar. Het moment is voorbij... Het pure genieten is voorbij. En uit mijn roes lopen we het podium af. We praten nog wat na en we vervolgen onze weg. We moeten even de stad in om te eten en dan weer terug het theater in. We hebben kaartjes voor de voorstelling.
Thuisgekomen kan ik het niet na laten om de foto's te bekijken. SD-kaart de computer in, foto's inladen... en dan kijken. Shit... Shit shit shit... de eerste foto is zo onscherp dat er enkel een contour te zien is. Dan de tweede foto... hmm nog steeds onscherp. Een angst beklemt mij... heb ik ... het dan verklooit... tien foto's verder klaart mijn donkere lucht weer op, een scherpe... en meteen een goede plaat ook... gelukkig.. ik heb me tijdens de shoot herpakt en de rest van de foto's is om aan te zien. Er zitten zowaar een goed aantal goede platen tussen. Snel m'n bed in. Slapen, ik ben bekaf....
De volgende dag heb ik de foto's rustig bekeken, ik heb er een foto of twintig uitgevist waarvan ik denk dat ze goed zijn. Van deze twintig foto's heb ik er tien uitgehaald, en omgezet en nabewerkt.
Op termijn zullen deze foto's te zien zijn op deze blog... maar jullie begrijpen vast dat ik ze eerst aan Paul wil laten zien. Het is tenslotte zijn gezicht op de foto.
Groetjes
Wout.
We komen aan bij het theater in Middelburg, en ik sta buiten nog te wachten als ik Paul en Peter zie aankomen. We worden leuk ontvangen door de twee mannen en de spanning die ik de hele dag al beetje voelde ebt weg. We lopen naar binnen en nemen door wat de bedoeling is. Wat wil je precies doen is de vraag... en daar sta je dan.. ja wat wil je gaan doen. Op dat moment vliegen er duizenden verschillende gedachtes door je hoofd, creatieve gedachtes. Welke hoek pak ik, welk standpunt. Hoe is het licht op het podium. Zoveel keuzes die je mag maken en ook moet maken om tot een goed beeld te komen.
Ik verken het podium met mijn camera in mijn handen. Hoe is het licht, hoe staat de piano... waar kan ik wel lopen en waar niet. Ohja ik kijk nog even over de rand van het podium! Eén ding wat ik niet moet doen is te ver achteruitlopen want dan ligt ik op de stoelen in het theater.
Terwijl ik hier mee bezig ben staat opeens Paul voor mijn neus, door al mijn gedachtes en keuzes had ik hem niet zien aankomen. Ik schrik een beetje. Nu is het echt.
De rest van het moment verloopt als een slow motion film. Paul begint te spelen op zijn piano. Zet een lied in, en ik begin met het maken van foto's. Het gevoel is heerlijk, ik raak in een soort roes waarin ik me volledig kan focussen op het maken van foto's. Ik loop rond, ik kijk, observeer door mijn lenszoeker. En klik, de eerste foto... klik, de tweede... en dat herhaald zich keer op keer.
Drie nummers later is het klaar. Het moment is voorbij... Het pure genieten is voorbij. En uit mijn roes lopen we het podium af. We praten nog wat na en we vervolgen onze weg. We moeten even de stad in om te eten en dan weer terug het theater in. We hebben kaartjes voor de voorstelling.
Thuisgekomen kan ik het niet na laten om de foto's te bekijken. SD-kaart de computer in, foto's inladen... en dan kijken. Shit... Shit shit shit... de eerste foto is zo onscherp dat er enkel een contour te zien is. Dan de tweede foto... hmm nog steeds onscherp. Een angst beklemt mij... heb ik ... het dan verklooit... tien foto's verder klaart mijn donkere lucht weer op, een scherpe... en meteen een goede plaat ook... gelukkig.. ik heb me tijdens de shoot herpakt en de rest van de foto's is om aan te zien. Er zitten zowaar een goed aantal goede platen tussen. Snel m'n bed in. Slapen, ik ben bekaf....
De volgende dag heb ik de foto's rustig bekeken, ik heb er een foto of twintig uitgevist waarvan ik denk dat ze goed zijn. Van deze twintig foto's heb ik er tien uitgehaald, en omgezet en nabewerkt.
Op termijn zullen deze foto's te zien zijn op deze blog... maar jullie begrijpen vast dat ik ze eerst aan Paul wil laten zien. Het is tenslotte zijn gezicht op de foto.
Groetjes
Wout.
RSS Feed
