Het heeft even geduurd voordat ik deze nieuwe post kon maken, het portret is klaar. Na verschillende kleine ingreepjes, laagje verf hier en daar, finetunen van de high lights... het aanbrengen van Paul zijn baardgroei, stipje voor stipje. Toch nog een haarplukje dat de zwarte achtergrond inschiet. Het is klaar...

​Het maken was een avontuur op zich omdat jullie, trouwe lezers, meelezen, over mijn schouder mee konden kijken naar wat ik aan het doen was.  Van het maken van de foto's in Middelburg tot het eindresultaat gemaakt in Wemeldinge en Schoondijke. De groene onderschildering tot de finesse in de eindlagen. Het was allemaal te zien.

​Nu ik toch aan t typen ben wil ik allereerst Paul bedanken voor zijn goedkeuring en medewerking aan t portret. Zonder hem, geen portret. Ik wil Ruth bedanken voor de leuke email wisselingen en het plaatsen op FB. En Judith voor het maken van de afspraken.  Dan rest mij nog 1 iemand om te bedanken en das mn trouwe meisje Nienke... die me altijd steunt, ook als het even iets minder gaat of ik vastloop... en natuurlijk voor het vasthouden van de verschillende lenzen op het podium !!! 

Om meteen met de deur in huis te vallen, ik ben verhuisd.
Ik woonde altijd in kunstenaarsdorp Wemeldinge. Maar ik ben vertrokken.
Ik woon tegenwoordig in Schoondijke in het Zeeuws Vlaamse.

Door deze verhuizing heb ik weinig tijd gehad om aan het schilderij van Paul te werken,
de onrust die het met zich meebrengt maakt dat ik net niet lekker kon werken.
Maar de verhuizing is achter de rug en ik ben terug.
 
Zoals jullie zien is de achtergrond zwart geworden.
Paul zijn haren zijn opeens voorzien van een kleurtje.
Niet meer grijs maar prachtige donkerbruine lokken.
De manier waarop ik dit heb gedaan kunnen jullie terugzien in een
filmpje dat op de facebook pagina van Paul staat.
 
Nou met al dat zwart in de achtergrond zou je denken dat ik klaar ben, tevreden ben,
​en het blog c.q. project ga afsluiten maar ik ben nog niet helemaal tevreden over de huidpartij en zijn overhemd.  Het zwart gaat ook pas zwart worden na nog een laagje verf. Tevens mag de microfoon nog wat licht vangen. Kortom binnenkort weer mijn ZEN vinden en wat schilderen.
 
Natuurlijk hou ik jullie op de hoogte hiervan.

Voortgang van het schilderij... na even een week of twee bezig geweest te zijn met andere doeken heb ik het werken aan het portret van Paul de Munnik weer opgepakt. Zoals jullie zien best een flinke ruk weten te maken met een eerste opzet van zijn overhemd... en ja zijn oor heeft ook de eerste laag verf te pakken.

Ik kon het niet nalaten om iets meer roodtinten toe te voegen aan zijn gezicht. Hierdoor krijgt het portret een warmere uitstraling en is daarmee vriendelijker. 

Verder grote stappen gezet met het verfijnen van Paul zijn haar...

U hoort mij binnenkort weer 

​

'T werk heeft stilgelegen even.... even een rust moment ingebouwd voor mezelf, in de tussentijd ben ik bezig geweest met twee andere schilderijen ( trekpaarden)... Ik mag trots melden dat er op de expo lijst twee nieuwe staan. Locatie's bezocht.. twee mooie kerken waar in ik mijn werk mag presenteren... daarover later meer, Eerst verder aan het portret van Paul de Munnik.

Wat jullie op de foto zien is de stand zoals het nu is. grootste gedeelte van de huid is ingeschilderd, alleen het oor moet nog kleur krijgen. Wil proberen nog wat warmte in de huidskleur aan te brengen... Ben benieuwd hoe het gaat reageren op het grote zwarte vlak dat er achter komt.

Nu snel verder werken  :)

​Groetjes Wout.

Groen, de grote, maar ook de kleine schets zet ik altijd op in een groene onderschildering. Dit doe ik om verschillende redenen maar de hoofdreden is wel om de kleur, en de vorm uit elkaar te halen. Verder scheelt het mij een hoop huidskleur meng problemen in de latere fase's van het schilderij. De foto die ik gemaakt heb vanochtend is het resultaat van de afgelopen week schilderen. De onderschildering heb ik nauwkeurig opgezet en is uitgehard om over geschilderd te worden.

De volgende stap is dat ik met een beperkt kleurenpalet de huidskleuren in het schilderij ga zetten. Vijf tubes verf liggen geduldig te wachten naast me, de kwasten zijn schoon, de peut staat klaar... ik kan los

Groetjes
​Wout.

De afgelopen dagen heb ik me bezig gehouden met het schetsen, het voor verkennen van Paul zijn portret. Op zich is dit wel een hele leuke fase. Ik heb een aantal foto's van het schetsproces gemaakt en vandaag een foto gemaakt met mijn spiegelreflex. Let wel.. het fotograferen van een een nat schilderij is eigenlijk gewoon niet te doen, maar omdat ik zo graag jullie wat wil laten zien... toch maar gedaan. Het heeft wel invloed op de foto's. Hier en daar grote glimplekken in de zwarte achtergrond. Vandaar ook hier en daar een schuin genomen foto. Dat is niet omdat ik niet kan fotograferen, maar vanwege de glimmers... 

Goed.. de foto's  :-)

Let wel..op.. het is nog een werk dat nog niet geheel af is....

Wie A zegt moet B zeggen... Zoals ik vertelde in mijn vorige blogpost heb ik de stoute schoenen aangetrokken om een portret te maken van Paul de Munnik. Afgelopen vrijdag was het zo ver. Ik mag foto's maken van Paul achter zijn piano. Deze bronfoto's zullen dienen voor het portret. 

We komen aan bij het theater in Middelburg, en ik sta buiten nog te wachten als ik Paul en Peter zie aankomen. We worden leuk ontvangen door de twee mannen en de spanning die ik de hele dag al beetje voelde ebt weg. We lopen naar binnen en nemen door wat de bedoeling is. Wat wil je precies doen is de vraag... en daar sta je dan.. ja wat wil je gaan doen. Op dat moment vliegen er duizenden verschillende gedachtes door je hoofd, creatieve gedachtes. Welke hoek pak ik, welk standpunt. Hoe is het licht op het podium. Zoveel keuzes die je mag maken en ook moet maken om tot een goed beeld te komen.

Ik verken het podium met mijn camera in mijn handen. Hoe is het licht, hoe staat de piano... waar kan ik wel lopen en waar niet. Ohja ik kijk nog even over de rand van het podium! Eén ding wat ik niet moet doen is te ver achteruitlopen want dan ligt ik op de stoelen in het theater.

Terwijl ik hier mee bezig ben staat opeens Paul voor mijn neus, door al mijn gedachtes en keuzes had ik hem niet zien aankomen. Ik schrik een beetje. Nu is het echt.

De rest van het moment verloopt als een slow motion film. Paul begint te spelen op zijn piano. Zet een lied in, en ik begin met het maken van foto's. Het gevoel is heerlijk, ik raak in een soort roes waarin ik me volledig kan focussen op het maken van foto's. Ik loop rond, ik kijk, observeer door mijn lenszoeker. En klik, de eerste foto... klik, de tweede... en dat herhaald zich keer op keer.

Drie nummers later is het klaar. Het moment is voorbij... Het pure genieten is voorbij. En uit mijn roes lopen we het podium af. We praten nog wat na en we vervolgen onze weg. We moeten even de stad in om te eten en dan weer terug het theater in. We hebben kaartjes voor de voorstelling.

Thuisgekomen kan ik het niet na laten om de foto's te bekijken. SD-kaart de computer in, foto's inladen... en dan kijken. Shit... Shit shit shit... de eerste foto is zo onscherp dat er enkel een contour te zien is. Dan de tweede foto... hmm nog steeds onscherp. Een angst beklemt mij... heb ik ... het dan verklooit... tien foto's  verder klaart mijn donkere lucht weer op, een scherpe... en meteen een goede plaat ook... gelukkig.. ik heb me tijdens de shoot herpakt en de rest van de foto's is om aan te zien. Er zitten zowaar een goed aantal goede platen tussen. Snel m'n bed in. Slapen, ik ben bekaf....

De volgende dag heb ik de foto's rustig bekeken, ik heb er een foto of twintig uitgevist waarvan ik denk dat ze goed zijn. Van deze twintig foto's heb ik er tien uitgehaald, en omgezet en nabewerkt. 

Op termijn zullen deze foto's te zien zijn op deze blog... maar jullie begrijpen vast dat ik ze eerst aan Paul wil laten zien. Het is tenslotte zijn gezicht op de foto.

Groetjes

Wout.